Աթաբեկ Խնկոյան

Աքլորը թռավ ընկավ հարևանի բակը: Ճղղաց, ճղղաց, բակի աքլորին կտցեց, կտցահարեց, բադերին դուրս արեց, հավերին մի տեղ հավաքեց ու հետո հարձակվեց փոքրիկ շան վրա:

Բակն իրար անցավ: Աքլորը կանգնեց ու հպարտ-հպարտ կանչեց.

– Ծուղրուղո՛ւ, դուք ո՞վ եք, չասեք թե դուք խմբով եք, ես մեն-մենակ. բոլորիդ՝ հավիդ՝ բադիդ, աքլորիդ, ինչ ուզենամ, էն կանեմ, շանն էլ բակից կհանեմ:

Հարսը լսեց բակի աղմուկը, վազեց բռնեց աքլորին, դուրս շպրտեց բակից ու ասավ.

-Կորի՜, գնա՜, անպիտան, քեզ պեսին էլ երես տա՞ն, բավական չէ բակումն է, ուրիշին էլ թակում է:

Ստեղծագործության աքլորը շատ չարաճճի էր, իրեն ոչ

մեկ չէր նեղացրել, ինքն էր ընկել հարևանի բակը, բայց բոլորին նեղացնում էր։ Վերջում հարսը լսում է ու լավ է դուրս է շպրտում չար աքլորին իրենց բակից։